بررسی اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر بازنمایی الگوهای والدینی بر انصراف از طلاق زوج های متقاضی طلاق

زمینه: طلاق در اکثر کشورها، به خصوص کشورهای در حال گذاری مانند ایران، روند تصاعدی را طی می کند. تأثیرات این پدیده بر زوج ها، خانواده و فرزندان می تواند بسیار مخرب باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر الگوهای والدینی بر انصراف از طلاق زوج های در آستانه طلاق صورت گرفته است. روش ها: روش انجام این پژوهش نیمه آزمایشی بود، که در قالب طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل نامعادل اجرا شد.  جامعه آماری پژوهش شامل تمامی زوج های متقاضی طلاق، مراجعه کننده به مرکز مشاوره خانواده دادگستری شهرستان سنندج در سال 1390 بود. با استفاده از روش نمونه گیری داوطلبانه، تعداد 16 زوج که خواستار شرکت در جلسات درمانی بودند، انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 8 زوج) قرار داده شدند. زوج های گروه آزمایش به مدت 7 جلسه 90 دقیقه ای به صورت زوجی، تحت درمان مبتنی بر بازنمایی الگوهای والدینی قرار گرفتند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آماری خی دو استفاده شد. یافته ها: از 8 زوج گروه آزمایش، 5 زوج (5/62%) و از 8 زوج گروه کنترل، یک زوج (5/12%) از طلاق منصرف شدند. میزان انصراف از طلاق زوج های شرکت کننده در این برنامه بیشتر از گروه کنترل بود (01/0≥p). نتیجه گیری: یافته های این پژوهش، نقش و تأثیر زوج درمانی مبتنی بر الگوهای والدینی را در کاهش طلاق زوج ها مورد تأیید قرار می دهد.